Blog

Często słyszymy o osobach, które chciałyby schudnąć, bo mają nadprogramowe kilogramy. Znacznie trudniej zrozumieć nam tych, którzy chcieliby trochę przytyć, bo cierpią na niedowagę czyli stan niedoboru masy ciała. Zgłaszają się i do mnie tacy pacjenci.

Jakie są przyczyny niedowagi?

Pierwszą przyczyną, która może mieć wpływ na gubione przez nas kilogramy mogą być jakieś nieprawidłowości w naszym organizmie wynikające z jakiejś choroby czy zaburzeń hormonalnych. Pomijając kwestię zaburzeń odżywiania, kiedy to psychika pacjenta “nie pozwala” mu jeść odpowiednią ilość kaloryczną, należy wykluczyć wszelkie choroby np. nadczynność tarczycy. Dlatego też swoich pacjentów zapraszam do mnie z wynikami badań.

Inną przyczyną niedowagi może być alergia pokarmowa, którą warto wykluczyć wykonując odpowiednie testy laboratoryjne. Na chudnięcie może mieć też wpływ zły stan emocjonalny i psychiczny prowadzący do depresji.

Jednak najczęstszą przyczyną nietycia, a nawet chudnięcia, jest spożywanie posiłków poniżej swojego zapotrzebowania energetycznego. Osoby, które mają z tym problem, często nie są świadome tego, że jedzą mniej niż powinny. Żeby się o tym przekonać, czy spożywamy odpowiednią ilość kalorii, należy ją po prostu wyliczyć z matematycznego wzoru na CPM. Pisałam już o tym na blogu, więc zachęcam do przeczytania: Jak rozpocząć odchudzanie?

Jak jeść, aby przytyć?

Jeśli chcemy przytyć musimy przeanalizować swoje menu i obliczyć, czy jemy przynajmniej tyle, ile wynosi nasze zapotrzebowanie energetyczne. Musimy też pamiętać o tym, że jednemu kilogramowi masy ciała odpowiada 7000 kcal. Tak więc, żeby przytyć 1 kilogram w ciągu miesiąca, musimy zjeść więcej niż wynosi nasze zapotrzebowanie kaloryczne o ponad 200 kcal dziennie. Możemy pozwolić sobie na dodatkowy lekki posiłek w ciągu dnia np. krem czekoladowy fit lub deser zebra z borówkami.

Czy mogę jeść hamburgery albo frytki?

Niektórzy sądzą, że skoro ktoś chce przytyć, to może jeść niezdrowe potrawy albo mnóstwo słodyczy. Nie tędy droga. Nasz organizm potrzebuje dobrych składników odżywczych, aby prawidłowo funkcjonować i mieć energię do pracy i nauki. Jeśli będziemy karmić go “śmieciowym jedzeniem” może odpowiedzieć nam problemami jelitowo- żołądkowymi i może być niedożywiony, czyli nie mieć dostarczonych niezbędnych składników odżywczych.

Co jeść, aby przytyć?

Osoby borykające się z niedowagą, powinny jeść przynajmniej 5 posiłków dziennie co 2-3 godziny. Dieta powinna być zbilansowana z odpowiednią ilością białka, tłuszczy i węglowodanów. Obfitować w wiele warzyw i owoców. Nie zapominajmy też o odpowiednim nawodnieniu naszego organizmu i o umiarkowanej aktywności fizycznej na przykład spacerach.

Dajmy sobie czas na przytycie. Podobnie jak nie jest zdrowo szybko chudnąć, tak nie jest dobrze szybko przytyć. Nasz organizm potrzebuje trochę czasu, aby przyzwyczaić się do nowego sposobu odżywiania, a stres może spowodować kolejną utraty masy ciała.

Czosnek to warzywo pochodzące z Azji, z Chin lub Syberii. Znane od pokoleń. Już nasze babcie stosowały go w kuchni jako przyprawę i jako naturalny antybiotyk, podobnie jak cebula. Przyjrzyjmy się mu z bliska.

Czosnek to prawdziwa bomba witamin: B1, B2, C, PP, prowitamina A. Jeden ząbek czosnku zawiera związki flawonoidowe, aminokwasy, związki śluzowe,saponiny, sole mineralny m.in.: potas, magnez, wapń, oraz mikroelementy takiej jak: nikiel, chrom, kobalt. Najcenniejsze są jednak olejki eteryczne bogate w siarczki i związek zwany allicyną. Ta ostatnia charakteryzuje się ostrym zapachem, który nie każdy akceptuje.

Czosnek dobry na przeziębienie i infekcje

Zapobiega on wirusowym infekcjom układu oddechowego i zwalcza je, dzięki olejkom eterycznym i lotnym związkom siarkowych. Ułatwia odkrztuszanie wydzieliny, rozgrzewa, działa napotnie obniżając gorączkę i udrażniając drogi oddechowe.

Czosnek chroni przed udarem i zawałem

Ma właściwości podobne do aspiryny. Działa przeciwzakrzepowo znacznie zmniejszając lepkość krwi. Powoduje rozkurcz naczyń krwionośnych działając na śródbłonek naczyniowy, zabezpieczając przed zawałem serca i udarem mózgu.

Czosnek w leczeniu pasożytów

Ponieważ charakteryzuje się silnym działaniem bakteriobójczym, stosowany jest w leczeniu pasożytów układu pokarmowego takich jak: owsików, glisty ludzkiej i tasiemców. Zaleca się wówczas kurację kilkutygodniową polegającą na wypijaniu na czczo nalewki z czosnku i spożywaniu kilku surowych ząbków czosnku dziennie.

Czosnek wspomaga trawienie

Działa bardzo korzystnie na nasz układ pokarmowy przyspieszając i pobudzając wydzielanie żółci, wspomaga pracę jelit oraz zapobiega wzdęciom, dlatego warto wzbogacać nasze potrawy, zwłaszcza te ciężkostrawne czosnkiem.

Czosnek obniża ciśnienie

Warzywo to nie tylko rozkurcza naczynia krwionośne, ale również hamuje enzym ACE, co skutkuje spadkiem ciśnienia krwi. Regularne spożywanie czosnku może obniżyć ciśnienie o 10% zapobiegając wówczas zawałowi serca.

Czosnek odmładza i łagodzi bóle menstruacyjne

Czosnek zawiera dużo antyutleniaczy, zwalcza wolne rodniki i zapobiega powstawaniu nowych. Dzięki temu opóźnia proces starzenia się komórek organizmu. Działa również korzystnie na naczynia krwionośne zapobiegając powstawaniu żylaków i pajączków. Czosnek łagodzi też bóle miesiączkowe i napięcie, dzięki działaniu rozluźniającemu i przeciwskurczowemu.

Jak pozbyć się zapachu czosnku?

Przeciwnicy czosnku zarzucają mu przede wszystkim intensywny zapach. Możemy zniwelować go żując bezpośrednio po spożyciu natkę pietruszki, miętę lub goździki. Będąc poza domem warto sięgnąć po miętową pastylkę lub gumę do żucia. Zapachu z dłoni możemy się pozbyć wcierając w skórę sok z cytryny albo sodę spożywczą.

Kto nie może spożywać czosnku?

Osoby, które mają problemy z żołądkiem powinny spożywać czosnek w niewielkich ilościach. Również pacjenci zażywający leki przeciwzakrzepowe, gdyż może dojść do nasilenia ich działania. U osób, u których stwierdzoną alergię pokarmową, skórną lub bóle migrenowe również powinny ostrożnie spożywać czosnek.

Włączmy więc czosnek do naszego codziennego menu, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, kiedy o infekcję nietrudno i cieszmy się dobrym samopoczuciem i zdrowiem.

Gdy przychodzi nam ochota na przekąszenie czegoś słodkiego – zamiast sięgnąć po batona czy kawałek ciasta warto wybrać dar natury – miód. Dlaczego?

Miód wytwarzany przede wszystkim przez pszczoły, zawiera głównie węglowodany ok.70-80% ( fruktoza, glukoza i znacznie w mniejszej ilości maltoza) oraz wodę ok 20%. Łyżeczka miodu dostarcza naszemu organizmowi prawie 40 kilokalorii (łyżeczka cukru odpowiada 20kcal). Dlaczego osoby dbające o zdrowie chętnie go wybierają pomimo jego kaloryczności?

Miód  ma właściwości antybakteryjne. Zawiera enzymy, które mają działanie antyseptyczne (odkażające). Gdy dopadnie nas przeziębienie warto sięgnąć po łyżeczkę tej słodyczy, która nie tylko nas rozgrzeje ale także wzmocni nasz organizm i złagodzi na przykład ból gardła. Pamiętamy jednak o tym, aby jej nie podgrzewać , gdyż wraz ze wzrostem temperatury, spadają właściwości odżywcze i prozdrowotne. Zapach i smak tego misiowego przysmaku, zawdzięczamy olejkom eterycznym, pochodzącym z nektaru. Potas, fosfor, magnez, żelazo to tylko niektóre mikroelementy wzbogacające skład miodu.

Spożycie miodu u dzieci wzmacnia odporność na choroby oraz korzystnie wpływa na pracę mózgu. Dzieciom w wieku 1-4 lat należy podawać 1 łyżeczkę miodu, zaś starszym  w wieku 5–12 lat i dorosłym- powyżej 2 łyżeczek dziennie. Nie należy jednak podawać  miodu maluchom poniżej 1 roku życia- ze względu na naturalnie występujące w miodzie bakterie Clostridium botulinum, które mogą doprowadzić do zatrucia jadem kiełbasianym.

Są różne rodzaje miodów. Który wybrać?

• akacjowy-najjaśniejszy z miodów. Polecany przy wyczerpaniu fizycznym i psychicznym, łagodzi kaszel, przyspiesza gojenie się ran, pomaga na bezsenność
• gryczany-ciemny miód brunatny, przydatny w leczeniu górnych dróg oddechowych, przy nerwicy, miażdżycy czy nadciśnieniu oraz przy gorączce.
• lipowy-zalecany do spożycia przy przeziębieniach, grypie, gorączce, a także w stanach niepokoju jako środek uspokajający.
• malinowy-przeciwmiażdżycowy, działa napotnie, polecany przy przeziębieniach, łagodny w smaku, lubiany przez dzieci.
• rzepakowy– polecany przy schorzeniach płucnych, sercowych, przy zaparciach, schorzeniach wątroby, przewodu moczowego czy nerek oraz przy wyczerpaniu fizycznym.
• spadziowy– antyrakowy, pomocny przy astmie(działa wyksztuśnie) oraz kamicy nerkowej, koi rany, niezastąpiony w bólach reumatycznych.
• wielokwiatowy-stosowany przy alergii skórnej i oskrzelowej oraz przy przeziębieniach, katarze siennym. Ze względu na duże ilości krzemu wykorzystywany w przemyśle kosmetycznym w celu poprawy stanu skóry, włosów i paznokci.

Czy jeszcze ktoś ma wątpliwości, jak dobroczynnym przysmakiem dla naszego organizmu jest miód?

Zadbajmy więc, aby nie zbrakło go na naszym stole a będziemy dłużej cieszyć się dobrym zdrowiem i pięknym wyglądem.

Cholesterol należy do organicznych związków chemicznych, do tłuszczy. Produkowany jest jedynie w organizmach zwierzęcych i  w organizmie człowieka. Rośliny nie mają możliwości gromadzenia tego związku. Przenoszony jest przez lipoproteiny czyli cząsteczki zbudowane z białek i tłuszczy. Nie rozpuszcza się we krwi, gdyż jest tłuszczem. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Jakie funkcje pełni cholesterol?

1. Stanowi materiał budulcowy komórek-wchodzi w skład mitochondriów i błon komórkowych.
2. Reguluje liczne procesy zachodzące w naszym organizmie.
3. Niezastąpiony w prawidłowym działaniu komórek ustroju.
4. Współuczestniczy w wytwarzaniu witaminy D niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania układu mięśniowego, kostnego i nerwowego.
5. Odpowiedzialny za prawidłowe działanie receptorów serotoniny w mózgu.
6. Bierze udział w produkcji wielu hormonów m.in testosteronu, kortyzolu, sterydów anabolicznych.
7. Niezbędny do wytwarzania kwasów żółciowych w wątrobie.

Dobry i zły cholesterol

Możemy wyróżnić dwa rodzaje cholesterolu: HDL i LDL. Frakcja HDL ma wysoką gęstość i nazywana potocznie dobrym cholesterolem, frakcja LDL ma niską gęstość, tak zwany zły cholesterol. Pierwszy z nich ma działanie prozdrowotne, gdyż chroni naczynia krwionośne przez miażdżycą. Wiąże on nadmiar cholesterolu ze ścian naczyń i przenosi do wątroby, w której ulega dalszemu przetworzeniu, zmagazynowaniu lub wydaleniu wraz z żółcią. Cholesterol LDL tzw. “zły cholesterol” działa odwrotnie niż HDL. Przenosi cholesterol z wątroby do komórek ciała.

Jakie są normy cholesterolu?

Światowa Organizacja Zdrowia określa normy dla cholesterolu. W celu określenia poziomu cholesterolu należy wykonać tzw. lipidogram. U osób zdrowych cholesterol całkowity nie powinien być wyższy niż 200mg/ml, normą dla HDL jest wynik powyżej 40mg/dl ( u kobiet powyżej 46mg/dl), zaś dla frakcji LDL nie może przekroczyć 115mg/ml. Zbyt duża ilość LDL powoduje, że cholesterol osadza się w tętnicach wieńcowych tworząc złogi, co prowadzi do zmniejszenia się ich przekroju, co może doprowadzić do miażdżycy, zawału lub udaru mózgu. U osób, które są otyłe, cierpią na cukrzycę, nadciśnienie, przewlekłą chorobę nerek lub miażdżycę należy poziom cholesterolu badać systematycznie i być pod stałą opieką lekarza.

W jaki sposób obniżyć cholesterol?

Aby zmniejszyć ilość cholesterolu w organizmie należy przede wszystkim przyjrzeć się swojej dotychczasowej diecie i zadbać o swoje zdrowie zmieniając sposób odżywiania i styl życia. Już pół godzinna codzienna aktywność fizyczna może obniżyć poziom cholesterolu. Oprócz tego powinniśmy zadbać o odpowiednią dawkę codziennego snu, starać się unikać stresu, całkowicie zrezygnować z palenia papierosów i picia alkoholu.

Jaka dieta na cholesterol?

• Ograniczenie spożycia cukrów i słodyczy.
• Rezygnacja ze spożywania produktów zawierających tłuszcze trans czyli wszelkich fast foodów, frytek, zapiekanek, chipsów, wyrobów czekoladopodobnych.
• Zwiększenie produktów bogatych w błonnik, który ogranicza wchłanianie cholesterolu z przewodu pokarmowego takich jak: owoce, płatki owsiane, pieczywo pełnoziarniste, warzywa, orzechy i nasiona.
• Zastąpienie tłustych mięs wieprzowych i kiełbas, chudym mięsem i rybami.
• Smalec zastąpić oliwą z oliwek lub olejem rzepakowym.
• Smażenie na głębokim tłuszczu zastąpić duszeniem i pieczeniem.
• Włączenie do diety tłustych ryb-źródło kwasów omega 3, które pomagają utrzymać prawidłowy poziom cholesterolu.

Pamiętajmy o systematycznych badaniach a w przypadku wysokiego poziomu cholesterolu, zacznijmy działać już dziś zmieniając dotychczasową dietę i włączając codzienną aktywność fizyczną do naszego życia.

Soczewica jest ważnym źródłem witamin i składników odżywczych. Dlaczego warto włączyć ją do naszego jadłospisu?

Soczewica to roślina strączkowa. Znana już od czasów starożytnych. Obecnie ceniona zwłaszcza przez wegan i wegetarian ze względu na bogactwo białka. Może być alternatywą dla białka zwierzęcego. W 100g ugotowanej soczewicy znajdziemy ponad 9g tego składnika. Nie jest to jednak białko pełnowartościowe, gdyż nie zawiera wszystkich niezbędnych aminokwasów, dlatego warto je spożywać w jednym posiłku z takimi produktami,które mają ich mnóstwo. Białko soczewicy jest na drugim miejscu najlepiej przyswajalnym przez organizm białkiem roślinnym. Soczewicę należy nie solić wcale lub na samym końcu naszego gotowania, aby uniknąć utraty białka.

Soczewica występuje w różnych odmianach czerwona, zielona, żółta i czarna. Za najzdrowszą uznaje się tę ostatnią ze względu na największą ilość białka i antyoksydantów. Może być wykorzystywana do sałatek, zup, sosów, pasztetów czy kotletów jarskich i innych potraw zastępując mięso.

Jakie są właściwości odżywcze soczewicy?

Soczewica jest świetnym źródłem witamin i składników mineralnych. 100g ugotowanej soczewicy dostarczy nam 116kcal, 0,38g tłuszczu oraz 20,19g węglowodanów. To znakomite bogactwo błonnika -7,9g, potasu-369 mg oraz kwasu foliowego- 181ug. To źródło witaminy C, A, K i witamin z grup B. Soczewica dostarcza naszemu organizmowi również wapnia-19mg, żelaza- 3,33mg, magnezu 36mg, fosforu 180mg, sodu 2mg i cynku-1,27mg.

Jakie działania prozdrowotne wykazuje soczewica?

• zapobiega nadciśnieniu tętniczemu ze względu na niską zawartość sodu i dużą ilość potasu,
• wykorzystywana do zwalczania anemii (dostarcza żelaza, kwasu foliowego i witaminy B12),
• redukuje poziom złego cholesterolu,
• ze względu na dużą ilość błonnika polecana osobom mającym zaparcia a także odchudzającym się.

Czy wszyscy mogą spożywać soczewicę?

Niestety nie będzie ona dobrym rozwiązaniem dla osób mających problemy z układem pokarmowym. Może spowodować u nich wzdęcia a także nadmierną fermentację w jelitach. Odpowiedzialne są za to oligosacharydy, które nie są właściwie trawione, ponieważ organizm ludzki nie wytwarza enzymu koniecznego do ich całkowitego rozpadu. Powoduje to zwiększoną produkcje gazów w jelicie grubym i prowadzi do dolegliwości ze strony układu pokarmowego.

Jeśli nie znaliśmy do tej pory soczewicy, wzbogaćmy nasze menu o tą wartościową roślinę strączkową, a z pewnością będziemy zdrowsi.

Magnez to bardzo ważny pierwiastek, wpływający na prawidłowe funkcjonowanie naszego organizmu. Ponieważ uczestniczy aż w  300 procesach biochemicznych organizmu, nazywany jest pierwiastkiem życia. Wpływa na stan naszych kości i zębów oraz na nasz układ nerwowy, krwionośny, pokarmowy i odpornościowy.

Jaką rolę pełni magnez i dlaczego jest tak ważny?

1. Jest ważnym czynnikiem wzrostu.
2. Wzmacnia organizm i dodaje energii.
3. Korzystnie wpływa na przemianę materii.
4. Reguluje pracę układu nerwowego.
5. Zmniejsza ryzyko nadciśnienia tętniczego, arytmii i zawału serca, choroby niedokrwiennej.
6. Zmniejsza ryzyko cukrzycy.
7. Wzmacnia układ odpornościowy.
8. Poprawia pamięć i koncentrację.
9. Zmniejsza ryzyko depresji.
10. Reguluje pracę tarczycy.
11. Wspomaga leczenie astmy.
12. Hamuje powstawanie kamieni w nerkach.
13. Uczestniczy wraz z witaminą D w budowie kości i zębów.
14. Zmniejsza bóle menstruacyjne.

Jakie jest zapotrzebowanie na magnez?

Zapotrzebowanie na magnez zależy od płci, wieku, aktywności fizycznej. Zdrowa, dorosła kobieta powinna dziennie przyjmować około 300-320mg magnezu, w ciąży zaś 360-400mg. Dobowe zapotrzebowanie mężczyzn to 400-420mg. U dzieci zapotrzebowanie na magnez roście wraz z wiekiem i wynosi odpowiednio:

• do 6 miesiąca życia – 30mg
• od 6 do 12 miesiąca życia – 70mg
• od 1 do 3 lat – 80mg
• od 4 do 9 lat – 130mg
• od 10-12lat – 240mg
• dziewczynki od 13 roku życia – 360mg
• chłopcy od 13 roku życia- 410mg.

Jakie są objawy niedoboru magnezu?

Jak sprawdzić, czy dostarczamy naszemu organizmowi odpowiednią ilość magnezu? Objawy, których nie powinniśmy lekceważyć to na pewno:

• skurcze łydek i mięśni,
• drgające powieki,
• mrowienie i drętwienie kończyn,
• bóle głowy i mroczki przed oczami,
• trudności z zasypianiem i z jakością snu,
• ogólne osłabienie,
• poczucie rozbicia, przemęczenia.

Jeśli powyższe objawy utrzymują się długo, warto udać się do lekarza, by zlecił badania na poziom magnezu w krwi.

Jakie produkty bogate są w magnez?

Warto przyjrzeć się naszej diecie i w przypadku występowania niepokojących objawów należy zwiększyć ilość następujących produktów:

• kasza gryczana
• brązowy ryż
• kasza jęczmienna
• płatki owsiane
• pieczywo żytnie
• kakao
• gorzka czekolada
• migdały
• pestki dyni i słonecznika
• orzechy
• ziarna sezamu
• banany
• jabłka
• pomarańcze
• ser żółty
• jaja
• mleko
• szpinak
• biała fasola
• natka pietruszki
• ryby
• owoce morza
• woda mineralna z magnezem.

Czy warto suplementować magnez?

Czasami pomimo właściwej diety występuje niedobór magnezu. Narażone są na to szczególnie osoby, które pracują ciężko fizycznie, umysłowo, stosują diety odchudzające, antykoncepcję hormonalną czy też mocno się stresują. Dodatkowo alkohol, biegunki lub spożywanie leków odwadniających znacznie utrudnia wchłanianie magnezu. Warto wtedy oprócz zdrowej diety wprowadzić suplementację magnezu. Jeśli się na to zdecydujemy, pamiętajmy o przyjmowaniu magnezu zgodnie ze wskazaniami na ulotce, aby nie przedawkować leku.

Dziś przedstawię krótko kolejne zaburzenie odżywiania, jakim jest bulimia. Kto nie czytał poprzednich wpisów, to zachęcam do przeczytania ich w pierwszej kolejności: Zaburzenia odżywiania cz.I oraz Zaburzenia odżywiania cz. II. Anoreksja temat tabu?. Bulimia to choroba występująca zasadniczo w dwóch typach: przeczyszczającym i nieprzeczyszczającym. Pierwsza objawia się prowokowaniem wymiotów przez chorego lub stosowaniu środków przeczyszczających, w tym lewatyw. Druga polega na stosowaniu ścisłej diety, często głodówki, aby ograniczyć ilość spożywanych pokarmów do minimum lub też wykonywaniu wyczerpujących ćwiczeń fizycznych.

Co świadczy o bulimii?

• Powtarzające się niekontrolowane objadanie się polegające na przyjmowaniu pokarmu w krótkich odstępach czasu w ilościach znacznie przekraczających potrzebę oraz brak kontroli nad jedzeniem podczas objadania się.
• Powtarzające się zachowania kompensacyjne mające na celu zapobieganie przyrostowi masy ciała takie jak: wywoływanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub moczopędnych, lewatyw lub innych lekarstw, niejedzenie, nadaktywność sportowa.
• Objadanie się i zachowania kompensacyjne występują zazwyczaj 2 razy w tygodniu przez trzy miesiące.
• Przesadny wpływ masy i kształtu ciała na samoocenę.

Konsekwencje bulimii

Napady nadmiernego jedzenia powodują to, że organizm daje o sobie znaki w postaci chociażby bolącego brzucha czy poczucia bycia ociężałym. To wpływa na szybką decyzję o tym, aby coś z tym zrobić i poczuć się lepiej. Rozwiązaniem wydaje się być: wywołanie wymiotów, stosowanie nadmiernej aktywności fizycznej czy leków przeczyszczających lub hamujących apetyt. To wpływa na psychikę, poczucie wstydu, agresję, złość, przygnębienie smutek i strach. Ponieważ sygnały z psychiki i ciała się uzupełniają, pacjenci mają trudności z odróżnieniem prawdziwych sygnałów od tych, które są ich wymysłem.

Jakie są skutki bulimii?

1. Częste wymioty powodują erozję szkliwa i próchnicę, gdyż w jamie ustnej jest obecny kwas żołądkowy.
2. Nieustanny odruch wymiotny, powiększenie ślinianek i ból gardła.
3. Zaburzenie pracy serca. Brak równowagi elektrolitycznej w organizmie może wpływać na niewydolność czy palpitacje serca.
4. Częste zawroty głowy i omdlenia.
5. Osłabiona praca jelita grubego wynikająca z częstego stosowania środków przeczyszczających, a to powoduje zaparcia, uszkodzenia jelita, żylaki a nawet wypadniecie jelita.
6. Częste wymioty uszkadzają układ pokarmowy. Mogą być przyczyną pęknięcia przełyku lub żołądka, co prowadzi nawet do śmierci!
7. Częste wzdęcia, bóle brzucha, krwawienie przełyku i choroby trzustki.
8. Przekrwione oczy lub pojawienie się wybroczyn i opuchlizny.
9. Problemy wynikające z nadmiernej aktywności fizycznej takie jak przemęczenie organizmu oraz niszczące torebki stawowe czy chrząstki oraz bóle stawów bez podłoża zapalnego.
10. Nawracające stany zapalne układu moczowego wynikające z odwodnienia organizmu.
11. Obrzęki nóg pojawiające się, gdy bulimik przez pewien czas powstrzymuje się od wymiotów.
12. Zaburzenia miesiączkowania u kobiet, co może prowadzić do bezpłodności.
13. Niedobory witamin i składników mineralnych w tym cynku, co powoduje między innymi niedokrwistość, trudniejsze gojenie się ran, słabszą odporność, wypadanie włosów, zaburzenia węchu i smaku.

Nie przechodź obojętnie obok osoby, która choruje na bulimię. Okaż jej wsparcie i zrozumienie. Spróbuj zaakceptować, że to nie jest jej “fanaberia”, “wymyślony problem” czy “widzimisię”. To choroba, która wymaga terapii prowadzonej przez specjalistę: psychiatrę, psychologa czy psychodietetyka. Często wymaga leczenia pacjenta i jego otoczenia. To długa droga, która znacznie częściej niż przy anoreksji prowadzi do szczęśliwego zakończenia.

Źródła:
Bulimia. Moja historia choroby. A. Dejewska.Wyd.Pascal.
Szkolenie Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, ortoreksja, kompulsywne zajadanie) podstawy pracy terapeutycznej z pacjentem.
Materiały ze studiów z dietetyki i planowania żywienia.

Anoreksja to bardzo poważne zaburzenie odżywiania o podłożu psychicznym. Nazywane jadłowstrętem psychicznym, anoreksją psychiczną czy psychicznym brakiem łaknienia. Światowa Organizacja Zdrowia definiuje ją jako zaburzenia jedzenie, które cechuje celowa utrata masy ciała wywołana świadomie i podtrzymywana przez pacjenta. Najczęściej dotyka młode dziewczyny i kobiety, jednakże chorują na nią też chłopcy i młodzi mężczyźni.

Jakie są początki anoreksji?

Najczęściej niepostrzeżenie. Początki zazwyczaj są podobne. Nastolatek chce być akceptowany w grupie i ładnie i szczupło wyglądać. Na początku ogranicza słodycze, bo chce stracić kilka kilogramów. Potem jednak eliminuje kolejne produkty, zwłaszcza te wysoko kaloryczne. Dochodzi do tego, że chory je coraz mniej, ograniczając ilość przyjmowanych kilokalorii. Obsesyjnie myśli o jedzeniu i swojej wadze. Dużo ćwiczy, żeby jak najszybciej spalić to co zjadł. Z czasem nie zauważa, że problem anoreksji dotyczy jego, bo wciąż postrzega siebie jako grubą osobę. U niektórych pacjentów możemy dodatkowo zauważyć elementy bulimiczne polegające na stosowaniu leków moczopędnych i przeczyszczających. Takie zachowania prowadzą szybko do bardzo poważnych zaburzeń funkcjonowania organizmu i czasem nieodwracalnych już zmian fizycznych i psychicznych. Nieleczona anoreksja to niestety choroba śmiertelna spowodowana ogólnym wyniszczeniem całego organizmu.

Jakie są przyczyny anoreksji?

Najczęściej mówi się o przyczynach: kulturowych, rodzinnych i indywidualnych czyli osobowościowych.
Do czynników kulturowych zaliczyć możemy:

• ideał szczupłej sylwetki kreowany przez media,
• społeczne oczekiwania atrakcyjności formułowane wobec płci pięknej.

Czynniki rodzinne to:

• trudne relacje rodzinne(częste konflikty) utrudniające osiąganie autonomii w okresie dorastania,
• przecenianie społecznych oczekiwań.

Czynniki osobowościowe(indywidualne):

• zaburzony obraz siebie,
• silna potrzeba osiągnięć,
• trudności w autonomicznym funkcjonowaniu.

U pacjentów bardzo często występuje okres przedanorektyczny. To okres, który poprzedza wystąpienie objawów anoreksji.  Charakteryzują go następujące cechy, które powinny wzbudzić nasze szczególne zainteresowanie: obniżenie nastroju, kompleksy, izolacja społeczna, niezadowolenie z wyglądu, nasilony perfekcjonizm, ciągłe narzekanie na swój wygląd, nadmierne zainteresowanie kalorycznością posiłków, dietami itp. Oczywiście nie zawsze objawy te prowadzą do jadłowstrętu psychicznego. Nie powinniśmy ich jednak lekceważyć ani bagatelizować, lecz wyciągnąć pomocną dłoń.

Co pomaga w leczeniu anoreksji?

Są pewne czynniki, które dają większą szansę na wyleczenie z tej choroby. A są to:

• wczesne stadium choroby,
• dobra sytuacja rodzinna,
• szybkie rozpoczęcie leczenia,
• dobre przystosowanie w okresie przedanorektycznym wyrażone w dobrych kontaktach z rówieśnikami, brakiem problemów szkolnych,
• brak objawów bulimicznych,
• niekonieczność leczenia szpitalnego wynikającego z nadmiernej utraty kilogramów i zagrożeniem życia.

Jeśli mamy w swoim otoczeniu osobę, która cierpi na anoreksję, nie odwracajmy się o niej i nie wyśmiewajmy jej. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem będzie to, gdy okażemy jej ciepło, akceptację, zrozumienie czy miłość i zachęcimy ją do podjęcia leczenia u dobrego psychiatry, psychologa i psychodietetyka.

Źródła:
M.Pecyna, Rodzinne uwarunkowania zachowania dziecka w świetle psychologii klinicznej. Warszawa 1998.
B. Józefik (red.), Anoreksja i bulimia psychiczna. Rozumienie i leczenie zaburzeń odżywiania się. Kraków 1996.
K.Otwinowska, A. Mazur, Dieta (nie)życia. Warszawa 2016.

Zaburzenia odżywiania to problem, który dotyka coraz większą grupę ludzi. Szacuje się, że dotyczy około 70 milionów ludzi na całym świecie. To poważne i niemalże obsesyjne myślenie o jedzeniu i towarzyszące temu emocje i myśli. Istnieje przekonanie, że problem dotyczy tylko młodych dziewcząt czy kobiet, tymczasem tak nie jest. Chorują na nią również chłopcy i mężczyźni, choć znacznie rzadziej (stanowią około 5-10% wszystkich pacjentów z zburzeniami odżywiania). Niestety z roku na rok liczba ta wzrasta. Niewątpliwie są to choroby, którą należy leczyć. Najbardziej znanymi zaburzeniami odżywiania są anoreksja, bulimia ale występują też takie jak: ortoreksja, pregoreksja, bigoreksja.

Jakie są przyczyny zaburzeń odżywiania?

Przyczyny zaburzeń odżywiania są różne. Opierając się na doświadczeniu z moimi pacjentami mogę wymienić następujące:

• promowany w mediach kult piękna przedstawiany jako szczupłość, często jako chudość wśród modelek, aktorek, celebrytów;
• nadmierna kontrola rodzicielska i wynikające stąd konflikty;
• brak miłości i akceptacji ze strony najbliższych;
• depresja, stany lękowe;
• niskie poczucie własnej wartości;
• niezadowolenie i bunt spowodowany zmianami w ciele wynikającymi z dojrzewania;
• występowanie w domu zaburzeń odżywiania;
• nieprawidłowe wzorce odżywiania;
• nagminna krytyka ze strony otoczenia dotycząca wyglądu, masy ciała itp.;
• wykorzystanie seksualne;
• cechy charakteru pacjenta podatne na te zaburzenia to: perfekcjonizm, ambicja, wysoka potrzeba kontroli;
• nadwaga, otyłość.

Jak rozpoznać czy ktoś z naszych bliskich cierpi na zaburzenia odżywiania?

Zdiagnozowanie tego nie jest proste, ale są pewne objawy, które mogą świadczyć o tym problemie, a są to między innymi:

• nagła utrata masy ciała;
• zmiana zachowań związanych z jedzeniem np.obsesyjne myślenie o posiłku, dokładne planowanie menu, unikanie wspólnego jedzenia przy stole itp.
• problemy ze skórą, nadmierne wypadania włosów, łamliwość paznokci;
• nieuzasadnione zasłabnięcia, mroczki przed oczami, ospałość, poczucie zmęczenia;
• nagłe zainteresowanie sportem i zbyt intensywna aktywność fizyczna;
• ciągłe liczenie kalorii i niezadowolenie ze swojego wyglądu i wagi.

Podsumowując zaburzenia odżywiania to nie zwykła niechęć do jedzenia, czy prowokowanie wymiotów. To głębszy problem powiązany z psychiką. Z pewnością wymaga leczenia i podjęcia terapii u doświadczonego psychologa, psychiatry i psychodietetyka. Nie bagatelizujmy więc problemu, gdy ktoś z naszych znajomych ma problemy z odżywianiem, ale okażmy mu wsparcie i spróbujmy zachęcić go do wizyty u specjalisty.

Trądzik dotyka zdecydowaną większość nastolatków. Pierwszym symptomem mówiącym o tych zmianach jest nadmiernie świecąca się skóra twarzy i przetłuszczające się włosy. W późniejszym czasie pojawiają się zaskórniaki, czyli małe, czarne kropki.

Co jest przyczyną trądziku?

Główną przyczyną są zmiany hormonalne występujące w młodym organizmie, tak zwana burza hormonów. Nadmierna praca gruczołów łojowych i zatkanie ujścia mieszka łojowo-włosowego przez zlepek złuszczonych komórek naskórka. Za zwiększone wydzielanie tego łoju (sebum) i złuszczanie naskórka odpowiedzialne są androgeny, których poziom wzrasta w okresie nastoletnim. Czop, który blokuje wydostanie się łoju na zewnątrz jest idealnym miejscem do rozwoju bakterii i powstanie stanu zapalnego w postaci czerwonej krosty wypełnionej ropą. Jeżeli nastolatek dodatkowo zestresuje się swoimi problemami skórnymi, to poskutkuje to nadmiernemu wydzielaniu sebum i zwiększonemu złuszczaniu naskórka. Niestety to błędne koło.

Rodzaje trądziku

• trądzik zaskórnikowy– najlżejsza postać charakteryzująca się powstawaniem zaskórników, rzadko powstają z nich ropne krosty
• trądzik grudkowo-krostkowy– najczęściej występująca postać u młodzieży, występują jako zaczerwienione bolesne, czerwone grudki.
• trądzik torbielowaty (guzkowo-cystowy)– objawia się występowaniem głęboko utkwionych w skórze bolących gul wypełnionych ropą i krwią. Zmiany utrzymują się długo i często po nich zostają blizny na skórze.

Jak radzić sobie z trądzikiem?

1. Zadbaj szczególnie o higienę tej części ciała. Bezwzględnie myj twarz dwa razy dziennie żelem oczyszczającym. Przy wyborze produktu czytaj skład. Unikaj tych zawierających alkohol, które mogą podrażnić Twoją skórę. Wybieraj te, które zawierają cynk, gdyż przyspiesza gojenie się ran. Pamiętaj, abyś wybierał żele dostosowane do Twojej grupy wiekowej.
2. Staraj się nie dotykać twarzy. Dotykanie buzi powoduje przenoszenie krostek. Unikaj wyciskania zmian.Trądzik minie, a blizny po wyciskaniu zostaną na lata.
3. Możesz robić peeling twarzy i stosować maseczkę z zielonej glinki. Dobrze działają też maseczki z drożdży spożywczych. Pomoże to oczyścić skórę i zwęzić pory.
4. Unikaj stosowania nadmiaru pudru czy korektora. Skóra potrzebuje oddychać!
5. Zrezygnuj ze słodyczy. Wiem, że to trudne, ale uwierz mi, że ich rezygnacja pomoże pozbyć się trądziku. Cukier podnosi poziom insuliny we krwi, a ta stymuluje jajniki do produkcji męskich hormonów androgenów. W okresie dojrzewania masz dużo androgenów odpowiedzialnych za trądzik. Jeśli jesz słodkości, to dodatkowo zwiększasz ich ilość, co skutkuje trądzikiem.
6. Ogranicz spożycie nabiału do dwóch porcji tygodniowo. Zawarty w nabiale insulinopodobny czynnik wzrostu IGF-1 nasila produkcję łoju w gruczołach łojowych.
7. Unikaj jedzenia kurczaków, które są faszerowane antybiotykami.
8. Jedz jak najwięcej zielonych warzyw i owoców. Zawarty w nich chlorofil działa oczyszczająco.
9. Spożywaj czerwone owoce i warzywa oraz pestki i orzechy. Te ostatnie zawierają nie tylko potrzebny magnez, ale pomagają też w koncentracji i logicznym myśleniu.
10. Włącz do swojego menu produkty bogate w przeciwzapalne kwasy tłuszczowe Omega 3 oraz kasze bogate w cynk i witaminy z grupy B.
11. Unikaj białego pieczywa i białej mąki. Produkty te mają wysoki indeks glikemiczny, który powoduje wzrost insuliny i androgenów, które odpowiadają za trądzik.
12. Nawadniaj swój organizm. Wypijaj 2 litry wody dziennie oraz szklankę naparu z czystka, który działa oczyszczająco i przeciwzapalnie.
13. Wybieraj produkty bogate w błonnik. Staraj się nie dopuszczać do zaparć. Toksyny, które dostaną się do krwioobiegu zanieczyszczą Twój organizm i pogłębią trądzik.
14. Smaruj na noc zmiany olejem z czarnuszki, który ma właściwości antybakteryjne.
15. Suplementuj witaminę D3, witaminy B oraz cynk.

Walka z trądzikiem wymaga czasu. Najważniejsze to odpowiednia higiena i dieta. Spróbuj też ograniczyć stres, aby nie wzrastał poziom androgenów odpowiedzialnych za nadmierną produkcje łoju i nadprogramowe złuszczanie się naskórka. Zanim sięgniesz po silne leki np. izotretynoinę, która bardzo niszczy wątrobę i gospodarkę lipidową, dobrze się zastanów. I pamiętaj, trądzik dotyka 90% nastolatków, więc nie jesteś jedyny, który ma z tym problem. Przy zachowaniu w/w zasad powinien minąć. Głowa do góry!

Jeszcze niedawno w polskiej kuchni na obiad dominowały ziemniaki. Sama pamiętam z dzieciństwa, że kasza pojawiała się w naszym menu raz na dwa tygodnie, czasem raz na tydzień. Niemalże codziennie królowały ziemniaki. Nie mam nic przeciwko tym warzywom (ale o nich innym razem), ale kasze do naszego menu warto z pewnością wprowadzić. Dlaczego?

Kasze są bardzo zdrowe, mają zazwyczaj dużo błonnika. To bogactwo witamin i cennych makroskładników. Przyjrzyjmy się im z bliska.

Kasza jęczmienna to kasza otrzymana z jęczmienia. Możemy wyróżnić kaszę pęczak, gruboziarnistą, średnioziarnistą, drobną i perłową. Zawiera witaminę PP(niacynę), która obniża poziom złego cholesterolu, poprawia wygląd skóry oraz rozszerza naczynia krwionośne. Ze względu na sporą zawartość błonnika(np.w 100g kaszy pęczak-17,4g błonnika), polecana jest przy zaparciach, bólach brzucha i wzdęciach.

Kasza gryczana to jedna z najbardziej popularnych i najzdrowszych kasz. Na rynku dostępna jest biała i prażona. Ta pierwsza jest poddawana procesowi sortowania i obłuszczenia,ale nie jest prażona, stąd jako mniej przetworzona jest bardziej wartościowa. Kasza gryczana jako jedyna nie zakwasza organizmu. To bogactwo żelaza, magnezu, wapnia, fosforu, cynku, jodu i witamin  grup B. Ma niski indeks glikemiczny wynoszący 54, więc może być spożywana przez osoby zmagające się z cukrzycą.

Kasza jaglana to delikatna kasza o żółtawej barwie. Uzyskana przez obłuszczenie prosa. Jest bardzo wartościowa. Polecana osobom z problemami skórnymi, w tym z atopowym zapaleniem skóry. Wyróżnia się wysoką zawartością witaminy B1, B2 i B6 oraz żelaza i miedzi.

Kasza bulgur otrzymywana z ziaren pszenicy durum. To cenne źródło magnezu kojącego nasze nerwy. 100g kaszy dostarczy nam 32mg magnezu. Kasza ta zawiera też sporo fosforu(w 100g aż 40mg), niezbędnego składnika budulca zębów i kości oraz błonnika

Kasz kuskus najdrobniejsza kasza z pszenicy durum, przypomina trochę makaron. Ze względu na łatwość i szybkość przygotowania cieszy się coraz większą popularnością. Jest łatwo przyswajana przez organizm i bogata w białko i żelazo. Jedna szklanka ugotowanej kaszy dostarczy nam 176 kcal i 2g błonnika.

Kasza orkiszowa to kasza z pszenicy, ale zawiera mniej glutenu niż pszenica. Jest bogata w witaminy PP, D, A i E oraz w miedź, fosfor i żelazo. Podnosi odporność organizmu, działając rozgrzewająco i napotnie. Posiada niski indeks glikemiczny wynoszący 45.

Kasza kukurydziana wytwarzana z kukurydzy. Występuje w postaci grysiku. Wykorzystywana do potraw słodkich i słonych. Nie zawiera glutenu, więc może być spożywana przez osoby cierpiące na celiakię. Nie jest tak wartościowa jak jej poprzedniczki, ale zawiera beta-karoten, witaminę E, PP, witaminy z grup B oraz selen wspomagający naszą odporność.

Kasza manna to kasza powstała ze zwykłej pszenicy, dlatego jest najbardziej kaloryczną z kasz. 100g kaszy dostarczy nam 360kcal. Zawiera najmniej błonnika i witamin, ale nie jest zupełnie bezwartościowa. Ze względu na to, że jest lekkostrawna polecana jest dzieciom i osobom z chorobami układu pokarmowego: chorobami wątroby, wrzodami, problemami trawiennymi czy po operacjach.

Zaprośmy więc kasze do naszych domów. Niech staną się codziennym składnikiem naszych diet, nie tylko ze względu na walory smakowe, ale przede wszystkim zdrowotne.

Maliny to soczyste, najczęściej czerwone pestkowce rosnące na krzakach. Możemy spotkać je rosnące dziko w lasach albo domowych ogródkach czy na plantacjach. Niemal każdy oczekuje ich gdy robi się gorąco, bo to owoce letnie. Dlaczego warto jeść maliny?

Przede wszystkim ze względu na bogactwo minerałów i składników odżywczych. To źródło magnezu, wapnia, potasu i żelaza. Maliny to bomba witaminowa witamin: C, A, B1, B2 i B6. Ponieważ są niskokaloryczne, 100g malin to zaledwie 52kcal, polecane są osobom dbającym o linię i odchudzającym się. Maliny mają też sporo błonnika, bo aż 7g. Dzięki temu przydatne są dla osób mających zaparcia. Mają niski indeks glikemiczny wynoszący 25, dlatego śmiało mogą po nie sięgać osoby chorujące na cukrzycę. Ciekawostką jest, że dzięki antocyjanom zawartym w malinach, obniżają poziom glukozy we krwi. Są również źródłem kwasu foliowego, dlatego polecane są kobietom w wieku rozrodczym planującym ciążę. Owoce malin zawierają kwasy organiczne takie jak: cytrynowy, jabłkowy, salicylowy a także pektyny i antocyjany.

Liście malin również mają właściwości prozdrowotne. Polecane są w przypadku przeziębień i wszelkich infekcji górnych dróg oddechowych. Pomagają zwalczyć gorączkę. Wykorzystywane również w leczeniu zatok. Maliny mają silne działanie antyoksydacyjne. Zawierają flawonoidy, sole mineralne i związki organiczne. Regulują funkcje fizjologiczne organizmu. Najnowsze badania potwierdzają, że zapobiegają chorobom nowotworowym. Są również przydatne w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych. Zawarte w nich garbniki hamują rozwój bakterii jelitowych i zmniejszając biegunkę, przynoszą ulgę również w przypadku wzdęć. Napar z liści malin łagodzi również bóle miesiączkowe, likwiduje mdłości i wymioty. Z powodu swoich właściwości rozkurczowych, nie powinny go jednak spożywać kobiety w stanie błogosławionym.

Malina może jednak też powodować alergię, podobnie jak truskawka. Zazwyczaj objawia się zaczerwienioną skórą i świądem, z czasem może dojść do tego suchy kaszel. Dlatego mogą ją konsumować dzieci po 7 miesiącu życia.

Jedzmy więc maliny póki mamy taką możliwość a część z nich zamroźmy na czas późniejszy, aby delektować się ich smakiem również zimą.

To, że nasz organizm potrzebuje pożywienia, wie każde dziecko. Ale jak często powinniśmy jeść, nie zawsze wiemy. W jaki więc sposób należy się odżywiać, aby było to najkorzystniejsze dla naszego organizmu i służyło naszemu zdrowiu?

Zasady Zdrowego Żywienia mówią o tym, abyśmy spożywali 5 posiłków dziennie w odstępach około 3 godzinnych. Jest to optymalne rozwiązanie, ale nie każdy może sobie na nie pozwolić. Często z powodu natłoku naszych zajęć, nie udaje nam się zadbać o tyle posiłków. Nie jesteśmy maszynami, więc sami musimy ustalić sobie, o jakiej porze będziemy konsumować nasze jedzenie. Planując nasz dzień, spróbujmy zaplanować godziny naszych posiłków.

Z pewnością niejednokrotnie słyszeliśmy powiedzenie: Śniadanie zjedz jak król, obiad jak książę, a kolację jak żebrak. Co oznacza to w praktyce? Przede wszystkim to, że śniadanie to najważniejszy posiłek w ciągu dnia, którego nie należy pomijać. Często słyszę od moich pacjentów, że rano nie są głodni i o tej porze nie jedzą. Warto jednak zadbać o to, żeby śniadanie było zjedzone do godziny po wstaniu z łóżka. Im później zjemy pierwszy nasz posiłek, tym bardziej opóźniamy metabolizm naszego organizmu. Nie dziwimy się więc później, dlaczego nie chudniemy albo nawet przybieramy na wadze?

Drugi posiłek powinien być lekką przekąską po 2-4 godzin od śniadania. Mogą to być owoce, sałatka czy kanapki. Obiad to kolejny główny posiłek, który powinniśmy zjeść w ciągu dnia. Powinien składać się z białek, tłuszczy i węglowodanów. Nie odkładajmy obiadu na później, spróbujmy zjeść go zachowując zalecane odstępy czasowe.

Podwieczorek i kolacja to też ważne posiłki, na które należy znaleźć miejsce w naszym codziennym odżywianiu. Zazwyczaj jemy je już w domu po pracy, więc zadbajmy o to, aby były zdrowe i kolorowe. Niech dostarczą nam potrzebnych składników odżywczych. Nie objadajmy się na kolację. Nasz dzień powoli dobiega końca, więc nie potrzebujemy już tak wiele energii, jak rano czy w południe. Ostatni posiłek zjedzmy 3 godziny przed pójściem spać, żeby nasz organizm miał czas na przetrawienie, tego co skonsumowaliśmy.

I na koniec mała podpowiedź, jak zrobić to w praktyce. Przede wszystkim pamiętajmy o tym, że to w jaki sposób się odżywiamy, ma wpływ na nasze samopoczucie i zdrowie, więc musimy sami zawalczyć o odpowiedni czas dla nas na posiłki. U mnie wygląda to tak, że jem o 7, 10, 13, 16 i 18 albo 19. A jak u Was to wygląda? Samodyscyplina z pewnością jest bardzo ważna, ale też nie przesadzajmy. Jeśli zdarzy się nam, że zamiast 5 posiłków, zjemy 3 czy 6 to nie róbmy z tego tragedii. Potknięcia zdarzają się nawet najlepszym, więc się nie załamujmy i od jutra dalej jedzmy regularnie.

Sezon na agrest właśnie trwa, dlatego przyjrzę się dziś bliżej temu owocu. Skąd pochodzi? Jakie ma właściwości, ile kalorii i czy warto go spożywać?

Agrest to krzew posiadający kolczaste pędy o drobnych, okrągłych owocach z rodziny agrestowatych. Owoce mogą być w zależności od odmiany zielonkawe, żółtawe, czerwonawe lub białe gładkie lub pokryte miękkimi włoskami. Pochodzi najprawdopodobniej z Ameryki Północnej, spotykany w Europie Południowej, Środkowej a także w Afryce.

Dlaczego warto spożywać agrest?

Przede wszystkim ze względu na bogactwo luteiny, która wspomaga narząd wzroku. Osoby, które skarżą się na bóle oczu, a także pracują dużo przed komputerem lub przy kierownicy powinny włączyć go do swojej diety. Także osoby, które chorują na cukrzycę i otyłość oraz  palą papierosy lub piją alkoholu mogą mieć obniżony poziom luteiny. Agrest wspomaga pracę narządu wzroku oraz zapobiega chorobom siatkówki oka. Zawarta w nim witamina A również działa bardzo korzystnie na  nasz wzrok a także wzmacnia nasz układ odpornościowy.

Agrest zapobiega chorobom trawiennym. Ponieważ zawierają dużo pektyn wspomagając trawienie, zapobiegają zaparciom i wzdęciom. Do tego celu najbardziej sprawdzi się napar z suszonego agrestu.

Dzięki wysokiej zawartości potasu (198mg w 100g agrestu) i magnezu(10mg) pozytywnie wpływa na funkcjonowanie całego układu nerwowego i naszego mózgu. Im wyższe stężenie potasu w organizmie, tym większe zasoby glikenu, który odpowiada za prawidłową pracę mięśni. Dlatego o agreście nie powinny zapominać osoby narażone na stres oraz aktywne fizycznie.

Agrest to owoc bardzo przyjazny dla osób dbających o linię i odchudzających się. Ma mało kalorii i niski indeks glikemiczny wynoszący 15. 100g agrestu to zaledwie 44kcal, dlatego warto włączyć go do naszego menu.

Owoc ten polecany jest osobom cierpiącym na artretyzm, ponieważ wykazuje działanie przeciwzapalne i przeciwnowotworowo. Ze względu na wysoką zawartość wapnia i fosforu wspomaga mineralizację stawów i zębów.

Agrest pomaga zachować równowagę kwasowo-zasadową. Czerwone owoce agrestu zawierają pektyny i witaminę E, która pomaga usunąć ciężkie metale z naszego organizmu.Wspomaga działanie układu moczowego i detoksykację organizmu.

Najlepiej spożywać agrest na surowo, można również w przetworach. Powinny go unikać osoby chorujące na wrzody żołądka i dwunastnicy oraz zapalenie okrężnicy i jelit.

Takie pytanie, często stawiają pacjenci dietetykom. Przychodzą sfrustrowani do gabinetu, bo już tyle razy próbowali schudnąć i znowu im się nie udało. Dlaczego?

Po pierwsze spróbujemy przyjrzeć się swojemu dotychczasowemu odżywianiu. Być może do tej pory spożywaliśmy zbyt dużą ilość kilokalorii, a potem za bardzo je zmniejszyliśmy. Wyobraźmy sobie, że do tej pory przykładowy Kowalski przyjmował 3000kcal dziennie. Ale ponieważ za miesiąc ma jechać na urlop nad morze, to chce się pozbyć swojego brzuszka. Postanowił, że będzie teraz jadł 1500kcal, czyli połowę tego co dotychczas. Jak przyjmuje taką decyzję organizm Kowalskiego? Buntuje się przed tym, dając mu różne sygnały na przykład takie: bóle głowy, burczenie w brzuchu, brak sił, ciągłą nerwowość i nadwrażliwość. Kowalski na początku zaciska pas i trzyma się wyznaczonego limitu kalorycznego i nawet ćwiczył dwa razy hantlami, ale po kilku dniach stwierdza, że ma dosyć. W sumie to jego brzuch nie jest wcale aż taki duży jak kolegi z pracy, który też ma jechać nad morze.

Otóż jeśli chcemy się odchudzać, musimy znać zapotrzebowanie energetyczne naszego organizmu, uwzględnić naszą aktywność fizyczną i otrzymamy wówczas wyliczoną całkowitą przemianę materii, więcej tu: Jak rozpocząć odchudzanie.

Nasze odżywianie powinno oscylować wokół wyliczonej kaloryczności, jeśli chcemy utrzymać dotychczasową wagę. Jeśli chcemy schudnąć to należy obniżyć kaloryczność, a jeśli przytyć podwyższyć.

Po drugie przeanalizujmy naszą motywację. Być może do tej pory była zbyt słaba. Zapiszmy sobie na kartce, dlaczego chcemy schudnąć? Wypiszmy wszystkie powody, jakie przychodzą nam do głowy. Im więcej, tym lepiej. Podkreślmy sobie nasz główny powód. Listę naszych motywatorów powieśmy sobie w widocznym miejscu i czytajmy ją codziennie, dopisując w kolejnych dniach kolejne powody, jeśli przyjdą nam do głowy.

Po trzecie ustalmy sobie cele. Czasem odchudzanie nam nie wychodzi, bo dążymy do mało konkretnego celu. Na przykład do szczupłej sylwetki z lat młodości. Żeby to nam się udało musimy wyznaczyć konkretny, realny, możliwy do realizacji cel. Niech to będzie jeden cel główny i cele poboczne. Dla przykładu, ważąc obecnie 90kg chciałbym ważyć 70kg za pół roku, za miesiąc 4kg mniej. Jeśli zbyt ambitnie podejdziemy do tematu i wyznaczymy sobie wygórowany cel, to może nam się to nie udać np.chcę schudnąć 10kg w miesiąc.

Po czwarte znajdźmy kogoś, kto będzie nas wspierał w naszym odchudzaniu. Może to być koleżanka ze studiów, z pracy, mąż, przyjaciel, ale też grupa wsparcia nawet na forum. Jeśli podejmujemy się jakiegoś działania i czujemy, że mamy wsparcie, to łatwiej nam pokonać trudności, które na pewno pojawią się też w czasie odchudzania.

Po piąte-nie bójmy się skorzystać z pomocy innych. Każdy z nas jest inny i potrzebuje indywidualnego podejścia, które może zapewnić nam wizyta u dietetyka czy psychodietetyka. Czasem nawet jedna wizyta u specjalisty otwiera nam oczy na nasze dotychczasowe błędy żywieniowe i pomaga nam wyznaczyć dobry kierunek w naszym procesie odchudzania.

Po szóste, uzbrójmy się w cierpliwość. W końcu nadprogramowe kilogramy nie pojawiły się z dnia na dzień, więc też nas nie opuszczą z dnia na dzień.

Przez cały rok są dostępne w naszych sklepach. Jednak najwięcej sprzedaje się ich w okresie letnim. Wtedy kuszą nas nie tylko w sklepach, ale i na ulicach. Dzieci wybierają zazwyczaj lody, na których widnieją ulubieni bohaterowie z bajek lub te, które widziały czy słyszały  w reklamach telewizyjnych. Dorośli mają bardziej wysublimowane smaki i szukają takich, które dokładnie zadowolą ich upodobania smakowe. Które więc lody wybierać, kiedy jest ich tak mnóstwo na rynku?

Żeby odpowiedzieć sobie na to pytanie warto przyjrzeć się z bliska tym słodkim łakociom. Spójrzmy najpierw na ich skład. Na rynku mamy bardzo duży wybór producentów. Skupmy się tylko na lodach śmietankowych (waniliowych) najczęściej sięganych przez Polaków. Dla przykładu popularny lód śmietankowy na patyku Big Milk składa się z następujących składników: odtworzone odtłuszczone mleko (75%), cukier, syrop glukozowo-fruktuzowy, tłuszcz roślinny, odtłuszczone mleko w proszku, emulgator (mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych), stabilizatory (mączka chleba świętojańskiego, guma guar, karagen), śmietanka w proszku (0,15%), aromaty. A więc co prawda jako pierwszy składnik wymieniany jest mleko aż w 75%, co z pewnością podnosi rangę jakościowo-smakową tych lodów, ale w dalszej części występują dodatki nienaturalne np. emulgatory, stabilizatory, aromaty.

Innym przykładem są familijne lody Nestlé Schöller śmietanka-wanilia których skład jest następujący: odtłuszczone mleko, woda, cukier, syrop glukozowy, tłuszcz kokosowy, serwatka w proszku( z mleka), emulgator (mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych),śmietanka w proszku (0,3%)(z mleka), stabilizatory (guma guar, mączka chleba świętojańskiego,  przetworzone wodorosty morskie z gatunku Eucheuma), aromaty( z mlekiem), barwnik (beta-karotn). Skład jest porównywalny z poprzednimi lodami, poza wodą, która jest drugim wymienionym składnikiem, oraz tłuszczem kokosowym. Producent nie podaje, ile procentowo jest mleka a ile wody, co oznacza, że różnica procentowa tych składników może być niewielka.

Na koniec porównajmy jeszcze lody z hipermarketu za jedyne 4,99zł za litr. W ich składzie są: woda, odtworzone mleko, cukier, syrop glukozowo-fruktozowy, tłuszcze roślinne( kokosowy i palmowy), białka z mleka, serwatka w proszku( z mleka), emulgator: mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych, stabilizatory: guma guar, mączka chleba świętojańskiego, aromaty, barwnik: annato. Widzimy więc, że lody te składają się głównie z wody wymienionej na pierwszym miejscu, a oprócz niej występuje jeszcze aż 11 innych składników. Świadczy to o tym, że producent dodaje mnóstwo różnych polepszaczy do lodów, żeby smakiem, choć trochę przypominały prawdziwe naturalne lody .

A więc z czego powinny składać się tradycyjne lody, żeby były smaczne i naturalne?

Jak podają stare przepisy naszych babć z: tłustego mleka, śmietanki, jajek (najlepiej samych żółtek) i cukru.
Z pewnością takie lody zadowolą nasze kubki smakowe, ale też dostarczą sporo kalorii, bo są to głównie węglowodany. Oczywiście jeśli zjemy jedną czy dwie gałki takich lodów, to nie zaważy to na naszej figurze, a oprócz tego dostarczymy sobie białka, który jest źródłem: wapnia, fosforu, potasu, witamin A, D, E, witamin z grupy B.

Przyjrzyjmy się jeszcze wartości odżywczej lodów. Dla przykładu posłużmy się lodem Big Milk śmietankowym, który w 100g zawiera 3,5 g białka, 4g tłuszczy i 21 g węglowodanów.( Dla porównania 100g 2 % mleka zawiera 3,4 g białka).  Lody familijne lody Nestlé Schöller śmietanka-wanilia w 100g posiadają: 2,2 g białka, 24, 6 g węglowodanów oraz 8,4 g tłuszczu (oraz dodatkowo błonnik 0,2 g oraz 0,11 g soli). Natomiast lody z Lidla: tłuszcze 7,2 g, węglowodany 21, 9 g oraz białko 1,7 g ( sól ,0,1g). Tak więc najkorzystniej pod względem wartości odżywczej wypada pierwszy zaprezentowany lód, gdyż ma najwięcej białka i najmniej węglowodanów.

Najlepiej więc spożywajmy lody zrobione w domu, które nie zawierają żadnych konserwantów i  możemy je znacznie mniej posłodzić, niż te, które oferują nam producenci na rynku.

Podobnie jeśli mamy ochotę na sorbety to zamiast kupowanych w sklepie, które mają sporo cukrów w swoim składzie, to przygotujmy je w domu, miksując owoce np. truskawki, maliny czy czarną porzeczkę i zamrażając je samemu. Oczywiście najzdrowiej wybierać owoce bardzo dojrzałe, które same w sobie są słodkie, bo zawierają fruktozę i nie trzeba ich dodatkowo dosładzać.

A co jeśli wybieramy się do kawiarni czy lodziarni z przyjaciółmi czy rodziną? Najlepiej wtedy wybierajmy czyste lody bez bitej śmietany i dodatków typu czekolada, polewa, bakalie czy owoce. Te dwa ostatnie same w sobie są zdrowe, ale jeśli połączymy je już z lodami i bitą śmietaną, wtedy staną się wielką węglowodanową bombą kaloryczną.

Tak więc jedzmy lody, bo to jeden ze zdrowszych deserów, ale pamiętajmy, że co za dużo, to niezdrowo, więc nie przesadzajmy z ich ilością.

Okres wakacyjny to czas, kiedy na zewnątrz robi się bardzo gorąco. Odruchowo modyfikujemy naszą codzienną dietę, eliminując np. tłuste dania  w zamian dodając więcej orzeźwiających, chłodnych warzywnych dań.  Które potrawy będą dla nas najlepsze?

Warto wybierać  wszystko to, co jest jak najbliższe naszej naturze, czyli owoce, warzywa, orzechy.  Wakacje to czas, kiedy mamy największy wybór polskich warzyw i owoców, wykorzystujmy to w naszym menu.  Na śniadanie, jeśli lubimy zjeść jajecznicę ze szczypiorkiem, niech obok na talerzu pojawią się pomidory lub świeże ogórki.  Te pierwsze dostarczą nam między innymi: potasu, sodu, błonnika oraz witaminy C, wapnia i magnezu.  W zielonych ogórkach znajdziemy dodatkowo fosfor, żelazo, cynk i polecany kobietom w ciąży kwas foliowy,  a także witaminy z grup B (B1, B3, B6) i witaminę C.  Jeżeli wolimy lekkie śniadanie, to możemy przygotować odżywczy koktajl z sezonowych, zdrowych i smacznych owoców takich jak:  truskawek, malin czy jagód z dodatkiem jogurtu naturalnego i otrębów.  Owoce te dostarczą nam również wielu cennych witamin i składników mineralnych (sód, potas, kwas askorbinowy, żelazo, magnez,  wapń, witamina A). Otręby zaś  to bogactwo miedzy innymi: błonnika, białka i tłuszczy.

Na obiad polecam chłodnik, który nieco nas orzeźwi, a przy tym dostarczy nam mnóstwo witamin.  Możemy zrobić go na przykład na bazie młodych buraków, botwinki  i kefiru.  Na drugie danie najlepiej zjeść potrawę bazującą na warzywach, na przykład z cukinii. To zdrowe i chętnie kupowane przez nas warzywo zawiera witaminy A, B1, C, K, PP, barwnik beta-karoten oraz odkwasza organizm . Z kabaczka możemy przyrządzić między innymi leczo, dodając tylko paprykę, pomidory, cebulę i czosnek.

Nie zapominajmy też o sałatach.  Oprócz tradycyjnej masłowej, spożywajmy również lodową, rukolę czy roszponkę. Są to warzywa niskokaloryczne ze względu na dużą zawartość wody – idealne dla osób dbających o linię. Wysoka zawartość błonnika sprzyja prawidłowemu funkcjonowaniu organizmu bez uczucia zgagi, wzdęć czy biegunek.  Możemy przygotować ją z innym warzywami  na przykład z rzodkiewką, ogórkiem, pomidorem oraz/lub z dodatkiem chudego mięsa.  Dla osób niejedzących mięsa idealna będzie z jajkami, rybami, orzechami lub ziarnami. W ten sposób dostarczymy organizmowi między innymi żelaza, magnezu, kwasów omega 3 oraz licznych witamin np. witaminy A, D, B.

Na kolację oprócz tradycyjnych kanapek z dodatkiem warzyw, proponuję porcję fasolki szparagowej posypanej orzechami lub odrobiną sera. To jedno z wartościowszych warzyw, jakie możemy uwzględnić  w codziennym menu. Posiada 23 proc. białka, 15 proc. błonnika oraz witaminy z grupy B, fosfor, magnez, potas, wapń. Ze względu na niską wartość kaloryczną (42 kcal/100g) jest zalecana osobom planującym schudnąć. Jeśli spożywamy  dużo mięsa lub słodyczy, warto po nią sięgać ze względu na jej właściwości odkwaszające.  Wpływa też  na obniżenie “złego” cholesterolu (LDL).

W upalne dni nie zapominajmy o odpowiednim nawodnieniu organizmu. Niech woda towarzyszy nam od rana do wieczora. Pijmy ją jak najczęściej, najlepiej filiżankę wody, co około 45 minut, tak aby wypijać przynajmniej 2 litry na dobę. Dzięki temu  nasz organizm lepiej zniesie wysoką temperaturę i ograniczymy ryzyko zasłabnięcia. Oprócz wody możemy też spożywać własnoręcznie wyciśnięte soki owocowo-warzywne bez dodatkowego cukru.  Możemy też popijać  herbatki ziołowe i  owocowe.

Korzystajmy z dobrodziejstw lata spożywając jak najwięcej różnorodnych owoców i warzyw, ciesząc się przy tym dobrym zdrowiem i urodą.

Chyba każdy wie, że żywy organizm potrzebuje wody, żeby dobrze funkcjonować. Ale nie każdy wie, dlaczego warto pić wodę?

1. Odpowiada za transport składników odżywczych oraz wydalanie z naszego organizmu toksycznych produktów przemiany materii.
2. Woda usprawnia trawienie i gasi pragnienie.
3. Nie tylko powstrzymuje apetyt, ale też poprawia trawienie, więc ważna jest dla osób dbających o linię.
4. Jest naturalnym kosmetykiem, dzięki któremu nasza skóra jest ujędrniona i później się starzeje. Picie wody redukuje również cellulitis.
5. Usprawnia funkcjonowanie wątroby, nerek i innych narządów. Zmniejsza kamicę nerkową.
6. Pomaga dotlenić nasz organizm.
7. Pomaga na ból głowy, którego przyczyną jest zbyt małe nawodnienie organizmu.
8. Zmniejsza bóle pleców.
9. Działa korzystnie na naszą koncentrację, więc lepiej pracujemy.
10. Koi nasze nerwy.
11. Zwiększa produkcję czerwonych krwinek.
12. Pozwala pokonać zmęczenie i dodaje energii.
13. Poprawia wytrzymałość i sprawność fizyczną.
14. Reguluje odpowiednią temperaturę ciała.
15. Zapobiega bólom stawom i mięśni, ponieważ dzięki wodzie stają się bardziej elastyczne.

Ile wody powinniśmy pić?

To wszystko zależy od kilku czynników. Zaleca się spożycie 30ml na kilogram masy ciała, czyli około 2 litrów wody dziennie. Im więcej ważymy, tym więcej wody potrzebuje nasz organizm. Przy czym, jeśli uprawiamy sport, to zapotrzebowanie na wodę wzrasta. Podobnie w przypadku upałów, kiedy więcej się pocimy czy gorączki. Również jeśli pijemy dużo kawy czy herbaty, które odwadniają nasz organizm, zadbajmy wówczas o większą ilość wody w ciągu dnia.

Jak należy pić wodę?

Najlepiej często ale małymi łykami, dzięki temu organizm lepiej przyswoi płyny. Swoim pacjentom proponuję postawienie dużej butelki z wodą na biurku i picie po kilka łyków co jakiś czas na przykład co pół godziny. Nie jest polecane picie dużej ilości wody za jednym razem, gdyż powoduje to wypłukiwanie z organizmu soli mineralnych.

Jaką wodę wybrać?

Woda niegazowana i gazowana nawodni nasz organizm. Przy czym wody gazowanej nie powinny pić małe dzieci i osoby mające problemy z gardłem, gdyż taka woda dodatkowo je podrażni. Dla osób odchudzających też lepszym wyborem będzie woda niegazowana, gdyż z bąbelkami pobudza apetyt. Warto sięgać po wodę mineralną, która dzięki składnikom mineralnym jest dodatkowo wartościowa. Unikajmy natomiast wód smakowych, które zawierają cukier lub inny substancje słodzące. Lepiej sami dodajmy plasterek cytryny, pomarańczy czy kilka truskawek otrzymując zdrową wodę owocową.

Ciąża to piękny okres w życiu kobiety. Jest to czas, w którym powinna ona szczególnie zadbać o siebie i  poczęte dziecko. Wskazane jest, by była pod opieką dobrego ginekologa i zadbała o prawidłowe  odżywianie.

Co zalecam jako dietetyk moim pacjentkom planującym ciążę?

Po pierwsze zrezygnuj zupełnie ze spożywania alkoholu. Nawet najmniejsza dawka tej trucizny przenika przez łożysko mamy i może doprowadzić do uszkodzenia mózgu i układu nerwowego dzieciątka.  Badania pokazują, że aż 3 na 1000 rodzących się dzieci dotyka FAS (fetal alkohol syndrome) czyli płodowy zespół alkoholowy. Najbardziej niebezpieczny jest alkohol spożyty kilka dni po zapłodnieniu,  czyli wtedy kiedy kobieta jeszcze nie wie, że jest przy nadziei.  Picie w I trymestrze zwiększa ryzyko poronienia, a w ostatnim może przyczynić się do małego przyrostu masy ciała dziecka i przedwczesnego porodu. Jeśli podejrzewasz, że jesteś w ciąży w żadnym wypadku nie pij nawet kropelki alkoholu. Niestety nie wszyscy lekarze są świadomi tego, że alkohol nawet w niewielkiej ilości szkodzi dzieciątku i nie widzą niczego złego w tym, że matka spożyje na przykład lampkę wina!

Po drugie rzuć palenie, bo w ten sposób zatruwasz siebie i swoje dziecko.  Maleństwo, którego matka jest palaczką otrzymuje z jej krwią rakotwórcze substancje, mniej składników odżywczych oraz mniej tlenu o 25%. Dzieci kobiet palących, często rodzą się  jako wcześniaki i z natury są słabsze, szybciej zapadają na infekcje i wolniej rosną.  Poza tym wdychanie tytoniu, może doprowadzić do odklejenia się łożyska a nawet do śmierci dziecka.

Po trzecie kontroluj swoja masę ciała. Jeśli przed ciążą miałaś niedowagę, Twoje BMI  wynosiło poniżej 19,8- możesz przytyć  w czasie całej ciąży od 12,5kg do 18kg. Jeśli Twoja waga była w granicach normy (19,8> BMI<26 ), twój przyrost masy ciała powinien wynosić od 11,5kg do 16 kg. Jeśli masz nadwagę (29> BMI>26, 1) nie powinnaś przytyć więcej niż 11,5kg a jak cierpisz na otyłość (BMI powyżej 29), odpowiednio-6kg. Jeśli od lat się odchudzasz albo stosujesz diety eliminacyjne, skonsultuj się z dietetykiem, który odpowiednio skomponuje Twój jadłospis. Niedobór składników odżywczych u matki może doprowadzić do wad rozwojowych dziecka a także do poronień.

Poza tym na 3 miesiące przed planowanym poczęciem zacznij przyjmować codziennie kwas foliowy w dawce dziennej 400 mikrogramów, gdyż minimalizuje on wystąpienie wad cewy nerwowej u maluszka.  Gdzie w pożywieniu możesz go znaleźć? W zielonych warzywach m.in.: w brokułach, szparagach, bobie, brukselce, szpinaku a także w roślinach strączkowych tj. fasoli, grochu, soi oraz w pomarańczy, wątróbce, otrębach pszennych, chlebie razowym i drożdżach.

Nie zapominaj o umiarkowanej aktywności fizycznej, która sprzyja utrzymaniu prawidłowej wagi ciała i pomaga pokonać stres. Przyczyniają się do tego endorfiny -“hormony szczęścia”, które są produkowane podczas wysiłku fizycznego. Ciąża to nie choroba, więc nie bój się spacerów czy gimnastyki dla kobiet w ciąży. Wiele klubów fitness prowadzi takie zajęcia. Warto z nich skorzystać.

Zadbaj o zróżnicowaną i zbilansowaną dietę. Wybieraj dobre jakościowo produkty, jak najmniej przetworzone, unikaj słodyczy i jedzenia typu fast-food. Staraj się jeść  dużo owoców i warzyw.  Spożywaj niewiele ale często to jest ok. 5- 6 posiłków dziennie.  Istnieje stereotyp, że możesz jeść za dwoje, czy rzeczywiście? Nie polecam jedzenia za dwoje lecz dla dwojga:) Dlaczego? Zapotrzebowanie kaloryczne kobiet w ciąży zwiększa się dopiero w  II trymestrze o 360 kcal (czyli np. pełnoziarnista bułka z wędliną, serem i warzywami), zaś w III trymestrze o 475 kcal (czyli np. owsianka z orzechami włoskimi oraz tost z dżemem).

Reasumując, gdy planujesz ciążę, zadbaj najpierw o swoje zdrowie i planuj z głową swoje menu. Będąc już w stanie błogosławionym pamiętaj, że odpowiednia dieta to nie tylko większa szansa  na urodzenie zdrowego dziecko, ale też dobre samopoczucie i kondycja młodej mamy.

Gdy za oknem robi się cieplej zaczynamy więcej myśleć o swoim wyglądzie. Dostrzegamy, że przytyliśmy co nieco w zimie, tym bardziej, jeśli się mało ruszaliśmy. Przymierzamy nasze ulubione jeansy i nagle okazuje się, że nie dopinamy się w nich. Zaczynamy nerwowo szukać w internecie szybkich diet, które pomogą nam schudnąć. Nie tędy droga! Takie diety często nie dostarczają nam odpowiednich składników, bo często są bardzo niskokaloryczne i bazujące na jednej lub kilku składników.

Co zrobić, żeby pozbyć się niechcianych kilogramów?

Przede wszystkich podejść do tego na serio. Odchudzanie wymaga planu i dlatego nie możemy spieszyć się z tym przedsięwzięciem, tylko dobrze się do niego przygotować.

Po pierwsze przyjrzyjmy się naszemu dotychczasowemu odżywianiu. Weźmy pod uwagę choćby jeden typowy nasz dzień. Wypiszmy sobie dokładnie co i kiedy jedliśmy. Każda przekąska, cukierek, ciasto, paluszek, czy kawałeczek ma znaczenie. Zdarzają się pacjenci, którzy mówią, że nie zdawali sobie do tej pory sprawy z tego, jak dużo podjadali w ciągu dnia czy nocy. Bo co się stanie, jak zjem 3 cukierki do kawy, czy garść orzeszków chipsów po pracy do filmu? Dopiero taki jedzeniowy rachunek sumienia otwiera oczy.

Po drugie wyliczmy sobie nasze zapotrzebowanie energetyczne. PPM to podstawowa przemiana materii czyli ilość kalorii, jaką potrzebuje nasz organizm do prawidłowego funkcjonowania. Możemy ją wyliczyć korzystając ze wzoru Mifflina:

PPM dla kobiet = (10 * masa ciała w kilogramach) + (6,25 * wzrost w centymetrach) – (5 * wiek) – 161

PPM dla mężczyzn = (10 * masa ciała w kilogramach) + (6,25 * wzrost w centymetrach) – (5 * wiek) +5

Nas jednak interesuje CPM czyli całkowita przemiana materii, która uwzględnia naszą codzienną aktywność. Obliczamy ją następująco:

CPM = PPM * 1,2 gdy nasza aktywność jest niska i ogranicza się do codziennych domowych aktywności lub wykonujemy lekkie ćwiczenia w czasie, których puls nie przekracza 130 uderzeń na minutę,

CPM = PPM * 1,4 jeśli jesteśmy średnio aktywni czyli ćwiczymy dwa lub trzy razy w tygodniu, puls jest wyższy niż 130 uderzeń na minutę

CPM = PPM * 1,9 jeśli jesteśmy bardzo aktywni, trenujemy wyczynowo, codziennie.

Po trzecie postawmy na regularność posiłków. Pamiętajmy, że żeby schudnąć, trzeba jeść. Nasz organizm potrzebuje paliwa dostarczanego co kilka godzin. Ustalmy sobie godziny posiłków i jedzmy tylko w określonych porach.

Po czwarte- aktywność fizyczna. Jeśli chcemy, aby nasze ciało wyglądało korzystnie, znajdźmy taki sport, który nam odpowiada. Dla jednych może to być bieganie, dla innych tenis czy nordic walking. Ważne żeby był regularny. Światowa Organizacja Zdrowia WHO zgodnie z nowymi rekomendacjami zaleca dorosłym (18-64 lata) aktywność fizyczną przez 150–300 minut tygodniowo o umiarkowanej intensywności lub 75–150 minut o dużej intensywności. Dla dzieci i młodzieży wymaga się średnio 60 minut dziennie aktywności o umiarkowanej lub dużej intensywności aerobowej.

Po piąte uzbrójmy się w cierpliwość. Nadmierne kilogramy nie przybyły nam z dnia na dzień, dlatego ich utrata też musi zająć nam odpowiedni czas. Zdrowe tempo odchudzania to od pół do kilograma tygodniowo, a nie dziennie, jak byśmy chcieli;).

I na koniec ważna dygresja. Każdy z nas ma inny organizm i będzie chudł w swoim tempie. Najważniejsze to myśleć pozytywnie i się nie poddawać, nawet gdy zdarzą nam się potknięcia. W końcu jesteśmy tylko ludźmi.